Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/256

tamburyn, uderzył w niego kilkakrotnie z całej siły i zawołał:
 — Ja pokażę swoję sztukę!
 Dawid, który również doskonale się pokrzepił, rzekł po cichu do Judki:
 — Mnie się zdaje, że powinniśmy grać do świtu. Samemi drobnemi od tych co tańczą jest już kilka rubli, Sadłowski też zapłaci, prowizyi obiecał...
 — No... a co będzie z Boruchem?
 — Będziemy grali u Borucha jutro. Czy my nie muzykanci, czy nam nowina nie spać?...
 Judka był w wesołem usposobieniu, czuł w sobie dziwną siłę, zdawało mu się, że może nie jednę, ale dziesięć nocy z rzędu grać, jak nic — pomimo swoich siwych włosów, pomimo sześćdziesięciu lat życia.
 — Szpil! — zawołał — Anszel szpil, Chune szpil... a trzęsiącego polke!
 Rozległy się tony trzęsącej polki, młodzież szalała... Kawalerowie rzucali muzykantom złotówki i dziesiątki, panny o nowe tańce prosiły.
 — Nie ma co mówić — rzekł Sadłowski — godne żydy, umieją uszanować znaczny dom i wiedzą co grać.
 — I pięknie grają.
 — Na podziw! — dorzuciła stara, otyła szlachcianka, — sprawiedliwie, że przy takiej kapeli same nogi chodzą.
 — A skoro tak — odezwał się Sadłowski — to i owszem, proszę.
 I porwał gruby szlachcic okazałą jejmość i puścił się z nią regularnie od pieca, jako jest politycznie i mo-