Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/264

pranem panienka z dużym warkoczem barwy lnu, pełną, niby świeżo upieczona bułka, buzią, i habrowemi oczami.
 Pan wracał z Warszawy, po całotygodniowej nieobecności — nic więc dziwnego, że go z podwójną czułością witano.
 Taka podróż przecież nie trafia się codzień. Z zapadłych kątów, od dróg żelaznych oddalonych, rzadko wyruszają ludzie; chyba ważny bardzo interes może ich skłonić do takiego kroku.
 Wybiera się więc szlachcic do Warszawy, jak do Kamerunu; a sprawunki! Boże miłosierny, czyż można obejść się bez sprawunków?
 Maciek jeszcze wczoraj rano wybrał się po pana na kolej i, naturalnie, nie wybrał się bryczką, ani koczem, ale długim wozem w drabinach, jak do siana. Sama pani tak kazała i zaleciła, żeby słomy nabrać dużo, bo sprawunków będzie moc, a co jeden to delikatniejszy.
 Maciek medytował godzinę przynajmniej, zanim wóz jak się należy narządził. Rozpuścił go na całą długość drabin, lusznie wybrał, co najmocniejsze, zaopatrzył się w postronki i w słomę... boć to warszawskie sprawunki na byle jakim wozie wieźć ryzyko Licho wie z czego one są, ale najprędzej ze szkła, bo warszawiacy, wiejskim ludziom na psotę wszystko ze szkła robią, żeby się tłukło w drodze.
 Sama pani mówiła, że tego będzie sporo — a pani zwykle dobrze wie, co mówi...
 Przed tygodniem, gdy mąż miał do Warszawy