Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/277

jacyś obcy ludzie, ale sądziłam, że przyjechali jak zwykle do młyna.
 — Żeby też nie posłać kogo, nie przepytać!
 — Czyż mogłam przypuszczać, że ucieknie? Zdawało się, że człowiek porządny — już dwa lata u nas siedział.
 — Znam ja, znam takich porządnych. Żeby go najjaśniejsze!
 — Dajże już pokój, mój Ignasiu, nie irytuj się; milsze mi twoje zdrowie niż głupi czynsz z wiatraka.
 — Tak, ale jak przyjdzie zapłacić głupie podatki, głupie towarzystwo, głupią służbę i głupiego najemnika, a tu ten i ów zarwie, to ja nie wiem jak będę wyglądał...
 — Nie obawiaj się, zyskamy na czem innem; teraz proszę cię, siadajże i jedz. Mleko już jest.
 Pan Ignacy zabrał się do mleka, ale jadł niewiele, bez apetytu; spoglądał ciągle przez okno na wiatrak i gniewnie ruszał wąsami.
 Pani Petronela z córką zajęły się rozpakowywaniem sprawunków, pan Ignacy zaś, nie chcąc im przy tej ważnej czynności przeszkadzać, a może pragnąc uniknąć tak zwanych pierwszych ogni, wymknął się cichaczem na folwark.
 Pierwszą osobą, którą spotkał, był pachciarz Uszer, mały, szczupły żydek, o osobliwie żółtych włosach i brodzie. Uszer biegł zadyszany, z pośpiechem.
 — Aj! waj! — zawołał — jak to dobrze, że wielmożny pan już przyjechał. Ja zaraz do wielmożnego pana