Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/303

 — Istotnie, zdaje mi się żebym to jako tako potrafił.
 — Za pozwoleniem, kochaneczko, trzeba mu przecież wyłożyć wszystko po kolei. Otóż trzymasz damę, oczekując chwili, w której możesz puścić się z nią wir tańca. Podczas tego oczekiwania możesz zlekka przytupywać do taktu. Wreszcie nadchodzi chwila... Wysuwasz naprzód jedną nogę, potem drugą, robisz obrót z wdziękiem, z elegancyą — ot tak: raz, dwa, raz, dwa...
 — Ale, kochany wujaszku, ciocia uczyła inaczej: raz, dwa, trzy...
 — W tem właśnie błąd...
 — Co! błąd, więc nie tańczy się walca na trzy pas!?...
 — Owszem, tańczy się, ale łatwiej nauczyć na dwa niż na trzy. Zresztą na dwa są także śliczne walczyki. Pamiętasz, jakeśmy tańczyli na weselu pani Michałowej?
 — A, tej ładnej wdówki co wyszła za Sylwestra?...
 — Tak, tak, tańczyłem z tobą, moja Róziu, tego ślicznego walczyka na dwa pas, a potem zrobiłaś mi scenę zazdrości z panną Eufrozyną, tak że odjechaliśmy przed kolacyą.
 — Ja tobie scenę zazdrości!? miałabym też o co; chociaż dawałeś mi tysiące powodów, wolałam cierpieć i udawać że nie widzę co wyrabiasz. Zanadto byłam dumna ażeby się zniżać aż do zazdrości.