Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/307

 — Со?! Może i ty nie umiesz tańczyć? Nie wierzę temu.
 — Umiem, proszę wujaszka, ale nie jestem stosownie ubrana.
 — Głupstwo!
 — Zęby mnie bolą...
 — Przecież zębami tańczyć nie będziesz, owszem ruch może ci nawet ulgę przynieść. No, proszę cię, nie marudź, chodź. A ty, Róziu, zagraj nam jakiego ładnego walczyka.
 Fortepian znowu jęknął pod kościstemi paluszkami ciotki, a wuj Inocenty, objąwszy Zuzię, wywijał nią jak piórkiem.
 Po Zuzi znowu przyszła kolej na ciotkę, potem debiutował Florek z Zuzią, Florek z ciotką, wuj z ciotką, wuj z Zuzią, ale pomimo wszelkich usiłowań, uczeń pojętności nie okazywał.
 On śmiał się tylko, zapomniał o zaproszeniu do Marzyńskich, o Sabci modrookiej, porwała go ogólna wesołość, która udzieliła się nawet Zuzi, tak dalece, że stara panna wybiegła do swego pokoju, poprawiła włosy przed lusterkiem i zdjęła chustkę, którą miała zęby podwiązane.
 Zegar wydzwonił północ, chrapliwe dźwięki trąby odezwały się z wieży.
 Ciotka chwyciła się za głowę...
 — Bójcie się Boga, już północ!
 — Prawda, dwunasta...
 — Wszystkiemu Florek winien — rzekła ciotka. Powyciągał nas prawie z łóżek i kazał tańczyć.