Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/308

 — Ciociu, przecież to była lekcya! Daliście mi ją państwo z dobrej woli.
 — Ma racyę — odezwał się pan Inocenty. — Daliśmy mu lekcyę i nie mamy czego żałować. Dobrym uczynkiem jest nauczyć młodego człowieka tego, co mu w życiu potrzebnem być może.
 — Kiedy, niestety, proszę wuja...
 — Niestety, niestety! Cóż my winni temu żeś niezdara.
 — Do wszystkiego trzeba mieć talent, mój wujaszku.
 — Bezwątpienia, ale trzeba też wiedzieć, że nie święci garnki lepią. Przy cierpliwości, staraniach, pracy i wprawie, możesz jeszcze z czasem tańczyć jak człowiek.
 — No, tak — rzekła ciotka — ale zdaje mi się, że będziesz musiał długo się uczyć.
 — Wiesz co, moja duszko — odezwał się pan Inocenty do żony — jeżeli mam powiedzieć szczerą prawdę, to jestem głodny jak pies. A ty, Róziu?
 — I ja bym chętnie co zjadła... Zuziu, moje dziecko, wyjmij z szafy co potrzeba. Jest doskonały kawałek pieczeni. Tylko czy ci nie zaszkodzi na noc, mój mężu?
 — Co ma zaszkodzić! Doktór mówi, że trzeba wtenczas jeść kiedy jest apetyt.
 — Święta racya.
 — Ma się rozumieć. Zjem kawałek pieczeni, a przedtem machnę kieliszek wódki.