Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/43

już był za drzwiami, a za dziesięć minut przyprowadził Chanę Gołdę z mężem.
 Mendel spał i nie domyślał się wcale co się dzieje u Jojny, a tymczasem Judka dobrze się kręcił, gadał, klektał, tłomaczył, psuł sobie język, potem latał po mieście jak ptak, był u całej starszyzny i wszystko zrobił, jak się należy.
 Nazajutrz rano Małka szła do magistratu, jak zawsze, a skoro wyszła na boczną uliczkę, gdzie mało ludzi chodziło, zaszedł jej drogę Judka z drugim żydkiem Berkiem.
 — Dzień dobry, Małciu! — rzekł Judka.
 — Dobry rok wam.
 — Twój mąż tobie przysyła ukłon.
 — Niech jemu oko wypłynie!
 — Za co masz do niego taką złość? On chce ciebie przeprosić.
 — Żeby nogę złamał!
 — Fe, Małciu, fe! ty go przeklinasz, rzucasz na niego brzydkiem słowem, a on tobie przysyła podarunek.
 — Nie chcę jego podarunków...
 — Bardzo ładna, jedwabna chusteczka, patrzajno! Czy widziałaś, żeby kto w mieście miał taką chusteczkę? Weźno Małciu do ręki, zobacz, jaki to jedwab! Na moje sumienie, to jest francuzki jedwab. Nie myśl, że warszawski, — to zagraniczny jedwab. Zobacz, weź do ręki, jaki to mięciutki...
 Małka schowała obie ręce pod fartuch i zaczęła się śmiać.