Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/44

 — Słuchajcie-no, Judka — zapytała — ile dostaliście za to, żeby mi dać do ręki tę chusteczkę i to, co w niej jest?
 — Co ma w niej być? w niej nic niema!
 — Czy wy myślicie, że ja taka głupia? że ja nie wiem, że chcecie żebym od was wzięła rozwód?
 Judka nie wiedział, co mówić.
 — No, no, gadajcie prawdę, wy mądre, wy nabożne żydki, ileście za to dostali?
 — Co mieliśmy dostać?
 — Nie zapierajcie się, ja wiem, że wy za pieniądze zanieślibyście własne dusze dyabłu. Nieprawda? Dajcie ten rozwód, ja go wezmę. Przehandlujcie waszego kochanego Fajbusia innej żydówce.
 Judka wyjął papier z chusteczki. Małka znowuż cofnęła ręce.
 — Dlaczego nie bierzesz?
 — A gdzie jedwabna francuzka chusteczka, dlaczego schowaliście ją do kieszeni?
 — Mówiłaś przecie, że chcesz wziąść rozwód, no, a rozwód nie jest chusteczka, tylko rozwód.
 — Przydałaby się dla waszej córki...
 — Dlaczego nie?
 — Dla mnie też się przyda. Dawajcie z chusteczką, dość zarobiliście na mnie.
 Judka zawinął papier w chusteczkę i podał, Małka wzięła.
 — Będę miała pamiątkę po kochanym Fajbusiu, powiedzcie mu, że pantofel...