Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/61

 Klucz zgrzytnął nieprzyjemnie w zamku, młody człowiek otworzył szufladę.
 Było w niej pełno papierów, rozmaitych świstków, notatek. W drugiej, trzeciej, czwartej to samo. Listy, papiery zapisane mnóstwem cyfr, rachunki od kupców, recepty, powinszowania od dzieci z przed lat wielu, cenzurki szkolne, akta urzędowe...
 W ostatniej dopiero szufladzie znalazł się pugilares skórzany i kilka sztuk dawnych monet, numizmatów.
 Czesław pozamykał szuflady i rzekł do siosty:
 — Stasiu, zdaje się, że znaleźliśmy co potrzeba. Nie otwieram tego pugilaresu, nie patrzę co w nim jest, odniesiemy go matce! Patrz, że pozamykałem szuflady, że wszystko nietknięte zostało. Patrz Stasiu...
 — Dla czego każesz mi patrzyć? czy jakich posądzeń się lękasz? Któżby śmiał?...
 — Albo ja wiem, moja droga, coś mi szepcze, że ta ostrożność jest konieczna.
 — Między rodzeństwem! cóż ty mówisz?!
 — Nie wiem, nie wiem, moja droga — rzekł obejmując ją i całując w czoło — moja ty biedna sieroto.
 Dziewczyna wybuchnęła głośnym płaczem.
 — Chodźmy do mamy, Stasiu — odezwał się znowu — otrzej oczy... panuj nad sobą.
 Zamknął gabinet i powrócili do matki.
 — Oto cośmy znaleźli ze Stasią — rzekł podając pugilares matce.
 — Zobacz co tam jest?