Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/102

między drzewami, szedł aż przyszedł, czapkę zdjął i zatrzymał się opodal.
 A stanąwszy, rzekł głosem takim cichym, żeby nawet muszki nie spłoszył:
 — Józiu!
 Ona spojrzała na niego oczami swemi czarnemi, ale w tych oczach nie było ani ponurości owej, którą ludzi straszyła, ani tych blasków, co Rafałowi wszelką odejmowały śmiałość, tylko była dobroć sama i smutek... dobroć jakby ukąpana we łzach gorzkich.
 — Antosiu — rzekła cichym również głosem — zkąd ty wziąłeś się tutaj?
 On poskoczył ku kłodzie i rzekł:
 — A! od tamtego czasu, jak mnie twój ojciec wypędził, poszedłem w świat, gdzie mnie oczy poniosły, sługiwałem po dworach; to pisarzem byłem, to tak przy gospodarstwach, aż mnie oto tu, po sąsiedzku, do hrabiego przyjęli i dziś za leśniczego jestem, ale ty za mąż wyszłaś, Józieńko...
 — Musiałam — odrzekła, oczy spuszczając — musiałam.
 — I czy ci aby dobrze na świecie?
 Uśmiechnęła się gorzko.
 — Dobrze?! Czy ty możesz mnie o to pytać? ty, Antosiu?!
 — Przecież to już dziesięć lat.
 — Dziesięć, to prawda... czas leci.
 — Dobrze ci?... powiedz mi, Józiu?
 — O, dobrze, bardzo dobrze, tak dobrze, że modlę się codzień o śmierć, żeby Bóg najwyższy zmiło-