Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/117

 Odtrącił ją, ale ona jeszcze bardziej przystawała i jeszcze gwałtowniej wymachiwała rękami.
 — A zgiń, ty poczwaro! — zawołał i popchnął ją, aż się zatoczyła pod komin.
 Niemowa upadła na ławkę przy piecu i patrzyła na niego wystraszonemi oczami, zdziwiona że jej zrozumieć nie chciał.
 On sam przed dom wyszedł. Zajrzał do zabudowań, potem znów do izby wrócił, przespał się i o samem południu, kiedy ludzie z pola wracali, zapalił sobie fajkę i przed czworakiem usiadł.
 Akurat Piotr z Milczkiem z pola szli.
 — Niech będzie pochwalony! — ozwał się Piotr, Rafała domostwo mijając.
 — Na wieki... — odburknął Hulajdusza.
 — A ty, panie bracie, Rafałku, nie w polu dziś? nie chciało się? — rzekł Milczek.
 — Tobie do tego nic.
 — Nic albo i nie nic, bo podług tego jak w umowie stoi, żniwa wszyscy do spółki mamy robić.
 — To sobie rób.
 — Ja robię, ale jak do podziału przyjdzie, to ci za jeden dzień wytrącimy. Nie bój się, zara Zacharyaszowi powiem, żeby zapisał. To jest sztuka! My będziemy pracowali na ciebie?! niedoczekanie...
 — Pójdź ty do starego psa, pókim dobry.
 — Co ty mnie dyfamujesz... taki synu!
 — Milczek, Milczek, daj pokój — tłómaczył Piotr — zaniechaj; toć obraza Bozka i grzech. Nie dzi-