Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/134

ła. Gdy mówił, patrzyła na niego spokojnie, ale chłodno całkiem i albo bąknęła jakie słówko, albo najczęściej wcale nic nie rzekła.
 Tak czy siak, zarobił czy stracił, wszystko to jedno dla niej było.
 Nawet sąsiedzi zauważyli, że dziwna w tej kobiecie nastała odmiana.
 Od niejakiego czasu głosu jej prawie nikt nie słyszał, stroniła od ludzi, nie przystawała, jak to w kobiecym obyczaju jest, na pogawędkę, a choćby i najciekawszego co opowiadać, nie słuchała, nie odwróciła nawet głowy w tę stronę.
 Pracownica wielka, wciąż zatrudniona była robotą, ani jednej chwili spoczynku sobie nie dając; wstawała dobrze przed świtem, kładła się koło północy.
 Sąsiedzi lipowiccy jeszcze, co znali Rafałowę dawniej, wiedzieli, że ją nieraz mankolia napada osobliwa, więc i nie dziwili się bardzo tej odmianie.
 Smutna, to i smutna, mówili, bo już jej widać pisane tak z rodu, żeby smutna była; ale Mordko, który Rafałów nie tak dawno poznał, nie mógł sobie na żaden sposób tego wytłómaczyć.
 Nieraz bywało, przyszedłszy do czworaka, nachyli się Rafałowi do ucha i o różnych przebiegach i spekulacyach mu gada, a tymczasem oczy swoje biegające po izbie puści i choć niby nie patrzy, nie przygląda się, a przecież wszystko widzi... każdy zakątek spenetruje.