Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/144

berye, to jej się daje rozwód i niech idzie na złamanie karku. U państwa to, zdaje mi się, nie można.
 — O, u nas! U nas, żeby się kto z dyabłem samym ożenił, to musi z nim żyć do śmierci.
 — Fe! na moje sumienie, to jest fe! Po drugie, u nas dziewczyna nie może swojej woli pokazywać, a u państwa to zdaje się że może. Prawda, panie Rafale?
 — A kto jej zabroni?
 — To źle, to bardzo źle jest.
 — Wiadomo że źle, ale jak ojciec i matka krzykną, to musi posłuchać.
 — I co z tego? Ona się posłucha, ona zamaż pójdzie, ale mężowi to duża pociecha!...
 — Żadna — mruknął Rafał. — Posłucha się, a zawsze o tamtym pomyślenie swoje ma.
 — O jakim tamtym?
 — No, o tym co jej się podobał.
 Mordko już więcej nie dopytywał. Wiedział prawie wszystko co chciał i umilkł. Udawał, że mu się spać chce, przymknął oczy i drzemał. Rafał coraz to konia batem ćwiknął, lejcami szarpnął, aby prędzej do miasteczka dojechać.
 Po drodze ciągnęło mnóstwo ludzi. Bryczki, wasążki, wozy. Tam chłop krowinę na postronku prowadził, tam znowuż baba z wieprzkiem rady sobie dać nie mogła, bo zamiast gościńcem iść, ciągle do rowu skręcał i wypędzić się ztamtąd nie dawał.
 Pod samem miasteczkiem Rafał żyda przebudził.