Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/180

 — To niech ją marności ogarną!
 — No, tak nie. Zawszeć to stworzenie Boże, pomoc dać trzeba, a jeżeli w jakowej przygodzie jest, ratować.
 — Jak?
 — No, szukać, ludzi przepytywać, do gminy dać znać.
 — Może i to...
 — Słuchajcie-no, panie Rafale, ziąb dziś duży...
 — Bo i prawda, wiatr od północy pociąga.
 — Tedy możebyście, tak po sąsiedzku, do mnie do izby wstąpili, gorzałczyny trochę mam.
 Rafał spojrzał na Głowacza, ale nie odrzekł nic.
 — Bo to widzicie, sąsiedzie — mówił dalej Zacharyasz z rozmysłem — w izbie i pogadać sposobniej.
 — A cóż wy zemną do gadania macie?
 — O! jest dość.
 — Interes?
 — Może i interes, a może oto tak. Chodźcie, nie miejcie hardości w sobie, a szczerością sąsiedzką nie gardźcie.
 Rafał, nic nie mówiąc, za Zacharyaszem ku pałacowi poszedł. Gdy weszli, Zacharyasz go na osobność, do wielkiej, a prawie całkiem pustej stancyi zaprosił. Stał tam tylko stół, stołków parę, a w jednym kącie kilka worków ze zbożem.
 Zostawiwszy gościa w tej izbie, co za dawnych dziedziców od złota kapała, bo jeszcze i teraz pod pułapem złocenia i świecidła różne i papierów wzorzy-