Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/184

 — To i co... do roboty, za swoje pieniądze, najemnika wszędzie dostanie.
 — Ale i za pieniądze do śmierci najemnik służyć nie będzie.
 — Do śmierci — mruczał Rafał, w ziemię patrząc. — Ona mi taka żona jak i wam...
 — Ja swoją mam, Bogu dziękować — rzekł Zacharyasz.
 Rafał wsparł głowę na rękach. Trunek go rozmarzał. Zaczął wzdychać ciężko.
 — Wy swoją macie — mówił — to prawda. Wy swoją macie... i Piotr, taki cygan, też ma swoją... i Ignacy ma i durny Milczek także ma... a ja!
 — Ano, macie i wy.
 — Ja? Ha! ha! wy myślicie, że ja żonę mam?
 — Toć na ślubie waszym byłem.
 — Żeby ja był wtedy w ziemię wrósł!
 — Nie pomstuj, nie pomstuj, człowieku, przeklonów takich nie powiadaj, bo to grzech.
 Rafał ze stołka się podniósł, ale zatoczył się i napowrót usiadł.
 — Grzech! — zawołał — to grzech? Ha! ha! żeby wy w mojej skórze byli, tobyście chyba ziemię już gryźli do tej pory.
 — Cicho, cicho, Rafałku, pomaleńku...
 — Co mam być cicho! — krzyknął, huknąwszy pięścią w stół, aż szkło zadzwoniło — co mam być cicho! Nie mam żony... całkiem żony nie mam i już!
 — Bóg miłosierny — rzekł Zacharyasz — wszystko przemienić może.