Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/223

prawie. Może nie tacy bogaci jak my, ale rodu dobrego.
 Zacharyasz zamyślił się.
 — Ano — rzekł — może masz i racyę.
 — Weźmiesz Julcię?
 — Wezmę, niech jedzie.
 Zacharyaszowa aż poskoczyła z radości. Wybiegła do drugiej izby, żeby jajecznicę usmarzyć, a tymczasem Julci kazała się stroić i szykować do drogi.
 W dwie godziny później z latoszyńskiego dziedzińca wyjeżdżała bryka, a na niej Zacharyasz z córką.
 Chłopak siedzący na koźle poganiał tłuste koniki, a Zacharyasz z Julcią rozsiedli się na siedzeniu, choć nie bardzo wygodnie im było, bo szlachcic tęgi był w sobie, a Julci też Pan Bóg urody nie poskąpił, więc żeby nie gonty, które sprytny chłopak po bokach bryczki pozatykał, pewnie byliby oboje pospadali z siedzenia, tak im było ciasno.
 Kręcili się tak i owak, aż Zacharyaszowi myśl przyszła.
 — Siądź-no Julciu — rzekł — aż na sam tył, a ja się zaś na brzeżku uczepię, tedy będzie nam lepiej.
 Tak też zrobili i jechali już w wygodności wielkiej, jakby w hrabiowskim powozie.
 Zacharyasz fajeczkę sobie pykał, dziewczyna rozglądała się po polu.
 — Jęczmień latoś tatuniu na podziw — rzekła.
 — A prawda, będziesz tedy pęcak tłukła na umor.