Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/238

między zbożem rosną, a włosy bujne, gęste, ciemno-płowe spadały mu na szyję.
 Piękny chłopak!
 Gdy na Julcię spojrzał, zarumienił się, również jak ona, a Zacharyasz z miejsca zapytał:
 — Poznałbyś pan Julcię?
 — E, nie — odrzekł — nie poznałbym wcale... taka panna!
 — Bo też to i lata, mój bracie — ale choć trochę pamiętasz?
 — Tak coś, trochę, bardzo mało.
 — A ty Julciu? — spytał Zacharyasz.
 — Ja?
 — Tak... czy pamiętasz tego Wojtusia małego, Rafałowego synka?
 — Tego co zginął?
 — Tego. Otóż go widzisz przed sobą.
 — Nie może być!... tamto biedactwo było takie maleńkie, nikłe, marne, a zawsze bledziutkie, przypominam sobie jak przez sen.
 — Widzisz, a to jaki mężczyzna! Poznajcie się... to moja córka Julcia, a to Wojtuś, ten co zginął.
 — Mój Boże! — zawołała Julcia — a toż my wszyscy myśleli, że ów Wojtuś dawno już nie żyje.
 — Otóż widzisz że żyje, przy Bozkiej pomocy i da Bóg będzie z nami w Latoszynie przy ojcu. Siadaj-że no panie Wojciechu.
 — Ot — rzekł chłopak zawstydzony — pocóż mnie panem nazywać?
 — A jak?