Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/240

brat, ani swat, jednak pochodzę za tobą jak za rodzonem dzieckiem.
 — Bóg zapłać, panie Zacharyaszu, bo ciężko tak samemu, bez domu i bez rodu na świecie żyć.
 — Wiadomo, mój Wojtusiu, wiadomo... ale siądźże raz, kiedy proszę. Julciu! ruchnij się no... daj-że nam jeść, pić, herbaty, pożyw ojca, pożyw gościa i sama się pożyw, boś oto parę mil drogi przejechała, wytrzęsłaś się.
 — Ja tatuńciu nie głodna.
 — O! nie wstydź się, jeść nie grzech. Myślisz że Wojtuś nie wie że panny jadają. Wie on dobrze.
 — Ale, tatunio zawsze żartuje. Proszę do stołu... wszystko jest.
 — Może panie Wojciechu napilibyśmy się?
 — Bóg zapłać.
 — I ty widzę taki skromny jako i Julcia. Jadło jadłem, picie piciem, a interes interesem. No, daj nam Boże zdrowie.
 — Daj Boże.
 — I ty Julciu mogłabyś dziobek umaczać, w drodze nie szkodzi. No, jeno mi się nie targuj, bo tu nie jarmark. Choć w stancyi najętej, ale jakby w domu. Ot tak!... A teraz przekąśmy co Bóg dał.
 Gdy sobie podjedli, Zacharyasz fajkę zapalił i do Wojtusia rzekł:
 — Teraz mi kochanie opowiedz wszystko dokumentnie, po porządku. Nic mi nie opuszczaj, bo trzeba żebym o każdym twoim kroku wiedział.