Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/260

 — A pieniądze moje?
 — Oddam.
 — Kiedy oddasz?
 — Nie wiem, jak tylko będę miał, może za parę niedziel, może prędzej, niech-no tylko zarobię.
 — Myślisz że będę ci czekał?
 — Dlaczego nie? Przecież ja jegomości nie zapieram. Przy świadkach powiadam że oddam.
 — Przy świadkach?
 — Ny, przecież ludzie słuchają. Słyszy pan Piotr i pan Ignacy słyszy, na co jegomości więcej? Dwa godne świadki, to więcej znaczy niż pismo.
 — Będziecie sąsiedzi świadczyli?
 — Dlaczego nie? Przecież słyszeliśmy jak cała mowa wasza była.
 — Pamiętajcie.
 — Niech-no tylko jegomość złość swoją wydycha krzynkę, to pogadamy. Wszystko jest ludzka rzecz. Można raz trochę popsuć, można raz trochę reperować, jak w handlu...
 — Niewiem jak?
 — Żeby jegomości trochę gniew ominął, żeby jegomość spokojnie posłuchał, to jabym powiedział. My naszą stratę możemy odbić w dubelt, na moje sumienie! Chce jegomość posłuchać?
 — No to chodź — rzekł Rafał.
 Mordko, ciągle na ostrożności się mając, zaczął Rafałowi coś szeptać, dogadywać, a rękami rozkładał, a w piersi się bił jakby przysięgać chcąc, ale do izby nie szedł, tylko chodził z Rafałem po dziedzińcu, to