Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/58

cerek łatany, a buciska takie, żeby się ich, jak to mówią, rak nie czepił. Zwyczajnie, jak przy gospodarstwie i przy robocie, to się człowiek w paradne odzienie nie stroi.
 Hulajdusza ciapał tedy drwa na pieńku, który, szczerze mówiąc, Zacharyaszowi z przed pałacu ściągnął — aż tu za nim coś zaturkotało.
 Obejrzał się i widzi, że żyd obdartym wasągiem i kulawą szkapą się przywlókł.
 Żydzina sam był marny, chudy, ze śpiczastą żółtawą bródką.
 Podjechawszy pod czworak, spojrzał na Rafała i spytał:
 — Słuchaj-no ty! gdzie tu mieszka szlachta, co Latoszyn kupiła?
 Rafał spojrzał z podełba, w oczach mu coś mignęło jak kotowi, ale nic nie rzekł. Położył siekierę na pieńku i powoli do wasągn przyszedł.
 — Czy ty głuchy jesteś, człowieku — rzekł żyd — czy ty nie słuchałeś, że ja o szlachtę się pytam?
 Hulajdusza wyciągnął rękę, ujął żyda za kołnierz, a że chłop był wysoki napodziw, więc podniósł żydzinę w powietrze, jak kota.
 — Aj waj! aj waj! gewałt! — wrzeszczał przerażony żydzisko — gewałt! rozbójstwo!
 Rafał go na ziemi postawił, ale kołnierza z ręki nie puszczał.
 — Co ty, żydku, chcesz? — zapytał cichym głosem.
 — Puść mnie! ja nic nie chcę... puść mnie, rozbójniku!