Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/61

 — Ha! ha! — rozśmiał się żyd — widzi jegomość, jak to łatwo się omylić... tu jest dwieście rubli!
 — Dwieście?
 — Mogę pokazać — rzekł, wydobywając z woreczka dwa sturublowe banknoty — co? może nieprawda?
 — Prawda! Ktoby się spodziewał po takim marnym żydzinie.
 — A ktoby się spodziewał, że jegomość pan Rafał jest sobie dziedzic, chociaż ubrany jak parobek.
 — Ej!
 — Ny, o co się gniewać! Ja powiadam, co kapota pokazuje osobe — a jak kto już zna osobe, to niepotrzebuje zważać na kapotę. Powiadają, że poznać pana po cholewach, a te dwa panowie — rzekł, wskazując na Zacharyasza i na Milczka — są całkiem przez butów. Ny, ale ja wiem, że oni są dziedzice — ja im się kłaniam.
 — Eh! — wtrącił Hulajdusza — teraz dużo dziedziców chodzi bez butów.
 — Aj waj, mądre słowo, godne słowo! Tylko te dziedzice, co są naprawdę bez butów, noszą eleganckich kamaszków — a te znowuż, co sobie boso chodzą, to będą mieli butów do samej śmierci.
 — To prawda.
 — Aj, moje panowie, co niema być prawda!? Kto prawdę powie jak nie żyd? On jeden prawdę zna.
 — Ho, ho!
 — On jeden.
 — Zkąd-że żyd tylko, zaarendowaliście prawdę na wiekuiste czasy, czy co?