Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/92

 — Bo i pewnie, że wstyd, ale co robić, co poradzić z takim kozłem upartym?
 — Ja na to nie doktór, to tylko wiem, że taki jeden może na całą naszą gromadę karę Bożą i jakowe nieszczęście sprowadzić.
 — No, to go wziąść i wypędzić za dziesiątą granicę — odezwał się Milczek, wytrzeszczając zęby białe jak u wilka.
 — Ot powiedział co wiedział! Jakże kogo z własności wypędzić?
 — Lepiejby może kupić od niego?
 — Ale spytajcie się, co on teraz za swoją część zechce?
 — Jabym miarkował — odezwał się Wędrowny — że wartoby kogo namówić, żeby niby to dla siebie kupił.
 — Prawda, bo nam nie sprzeda.
 — Eh! moi kochani — rzekł Zacharyasz — łatwo to gadać. Namówić, podstawić kogo, kupić... i ja to sam wiem bez was, nie pieniędzy zkąd weźmiemy? Na Nowy Rok mamy dług płacić, kredytorstwo też czekać nie będzie, podatki... a z czego? z tego zbioru co jeszcze na polu stoi? Ktoby teraz pieniądze mógł mieć? chyba ty, Milczek?
 — Ja? ha! ha!
 — No, gadaj, dużo masz pieniędzy?
 — Albo ja wiem? ja tam swoich pieniędzy nie rachuję.
 — A któż za ciebie?
 — To kobiecka rzecz?