Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/103

 Na twarz Jania wybiegły rumieńce, zadrżał, ale wnet zapanował nad sobą.
 — Przepraszam ojca — rzekł schylając się do ramienia p. Sylwestra — może odezwałem się niewłaściwie...
 — Bardzo.
 — Lecz sądziłem, że ojciec robi mi wymówki, i chciałem się usprawiedliwić...
 — Nie robiłem żadnych wymówek; zaznaczyłem tylko fakt, żeś wczoraj nie był w domu obecny...
 — Przepraszam powtórnie i słucham co ojciec rozkaże...
 — Siadaj.
 Pan Sylwester usiadł przy biurku, Janio naprzeciw niego. Mierzyli się wzrokiem. Obadwaj rozumieli, że będzie między nimi spór jakiś, walka. Obadwaj skupiali siły w milczeniu. Janio znał dobrze ojca i jego wolę niezłomną; p. Sylwester przeczuwał w synu charakter.
 — Proszę cię — rzekł po chwili ojciec — trzeba pomyśleć o przyszłości i o losie...
 — Zdaje się — rzekł Janio — że dzięki ojcu, mam los zabezpieczony...
 — Na Majdanie?
 — Tak...
 — Zapewne, przynajmniej do czasu ekspiracyi kontraktu... no, ale to mało, mojem zdaniem...
 — Mnie wystarcza, ojcze.
 — Być może, ja jednak życzę sobie, żebyś miał więcej... Pojedziemy do Warszawy.
 — Kiedy?