Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/109

 — Zapewne; to tylko źle, że tym mniejszym siłom, jak je zowiesz, a właściwie tym bezsilnościom nieporadnym, jedynym punktem wyjścia wydają się siły „przypadkowe“, na które licząc, gnuśnieją w bezczynności i stają się nieużytecznym ciężarem... Ale zabrnęliśmy zanadto w ogólniki i odeszliśmy od przedmiotu, który nas specyalnie zajmował. Mojem zdaniem bezsilnością jest tutaj p. Karpowicz, a siłą przypadkową, na którą on ma widoki — jesteś ty!
 — Nie.
 — Czy możesz dać słowo honoru, że moje przypuszczenia są mylne?
 — Bezwzględnie mogę.
 — Wierzę ci, chociaż...
 — Chociaż co, ojcze?
 — Nie mam najmniejszego powodu do powątpiewania o twoim honorze, zdaje mi się wszakże, że tak poważne zapewnienie wydajesz zbyt pochopnie i nie opierając się na dowodach rzeczywistych.
 — Na nieszczęście moje — rzekł Janio z westchnieniem — dowody, jakie mam, są wystarczające aż nadto.
 — Tłomacz się jaśniej...
 — Nietylko jasno, ale zupełnie szczerze. Nie widzę racyi, dla której miałbym ukrywać uczucie, jakie żywię w sercu dla panny Jadwigi Karpowiczówny. Kocham ją i bez niej życie nie ma dla mnie najmniejszego uroku...
 Pan Sylwester brwi zmarszczył groźnie i rzekł suchym, bezdźwięcznym głosem:
 — Romantyczną część sprawy możesz opuścić; przechodź do faktów, do owych dowodów, o których wspominasz...