Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/115

 — Janiu! co tobie? — zawołała, ujrzawszy go tak przygnębionym.
 — Nic, moja droga.
 — Ależ ja widzę! ty chory jesteś, a może masz zmartwienie, ty coś ukrywasz przedemną.
 — Nie.
 — Byłeś teraz u ojca?
 — Dopiero ztamtąd wychodzę.
 — Posyłał wczoraj po ciebie, uważałam, że był w bardzo złym humorze, okazywał to nawet, a jak wiesz, rzadko mu się to zdarza. Co zaszło między wami? Powiedz mi, mój Janeczku!
 — Pozwól niech trochę odpocznę, niech myśli zbiorę...
 — Ach!.. więc jest coś...
 — Są, kochana Irenko, bardzo smutne rzeczy. Każ mi dać wody zimnej, bo jakoś mi słabo.
 Panna Irena pobiegła i wnet powrósiła z wodą. Janio wypił ją chciwie.
 — Siadaj siostrzyczko — rzekł — opowiem ci wszystko szczegółowo... historyę jednej doby życia, ale takiej, co za lata może wystarczyć.
 — Biedny mój Janiu i cóż to było?
 Opowiedział siostrze w krótkości o wizycie w Zawadkach, rozmowie z Jadwinią, konferencyi z ojcem, wyznał wszystko co miał na sercu. Mówił spokojnie, bez uniesień, jakby nie o własnych smutkach. Irenka słuchała go w milczeniu; dopiero gdy skończył, rzuciła mu się na szyję.