Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/125

 — Więc pukaj, słuchaj, badaj i radź — odrzekł z gorzkim uśmiechem Janio.
 — Lepiej sam powiedz, to będzie pewniejsza dyagnoza...
 Janio się zamyślił i zawahał.
 — W istocie — rzekł — mam zmartwienia i ciężkie, a podobno lepiej będzie, gdy ci o nich nie powiem.
 — Tak to Janiu! odbierasz mi dawną ufność, a przypomnij sobie, czy kiedykolwiek mieliśmy jakie sekrety? czy pomiędzy nami istniały tajemnice? Ja nie zmieniłem się, taki sam jestem dziś, jak przed dwoma, trzema, dziesięciu laty. Dlaczegóż ty?...
 — Drażliwa kwestya...
 — A na Boga! nie masz chyba tak drażliwej kwestyi, o której ze mną mówićbyś nie mógł. Przecież, jak przypuszczam, nie byłbyś zdolny popełnić czynu, za który miałbyś się rumienić?
 — Masz racyę Ludwisiu, powiem ci wszystko. Usiądź...
 Na dziedzińcu rozległ się znowuż odgłos dzwonka.
 — Jedzie ktoś — rzekł Janio.
 Ludwik spojrzał przez okno.
 — Ho! ho! — rzekł — pyszny koń! saneczki jak łupina... O! panie Janie, damy cię wizytują, jak widzę...
 — Damy?!
 — Jak na teraz, to tylko jedna, i, o ile dostrzedz mogę, młodziutka.
 Janio zaciekawiony do okna pobiegł.