Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/135

 — Dziękuję panu konsyliarzowi, a co będzie z moją żoną i temi dwojgiem dzieci, które chore są?
 — Ja przyjdę do was do karczmy.
 — Bardzo dziękuję panie konsyliarzu, bardzo dziękuję. Padam do nóg.
 — Czy to twój pierwszy pacyent? — spytał stary Karpowicz, gdy żyd wyszedł.
 — Jak tutaj, pierwszy...
 Wigdor powrócił.
 — Panie konsyliarzu — zapytał — pan kazał postawić bańki z prawej strony?
 — Tak.
 — A co trzeba postawić z lewej strony?
 — Nic nie trzeba.
 — Przepraszam... ja myślałem, że też bańki, albo, że co innego... To wielmożny p. konsyliarz nie każe, żebym ja jutro pojechał na jarmark?
 — Mówiłem wam, że ani jutro, ani pojutrze. Siedzieć w domu i nie wychodzić, dopóki wam się zdrowie nie polepszy.
 — A jak już będzie lepiej, to można?
 — Naturalnie, że można. Dziwię się, że zadajecie mi takie dziecinne pytania.
 — Kto powiedział, że one są dziecinne? Człowiek, jak dostanie, broń Boże, słabości, to powinien o każdą rzecz dziesięć razy doktora zapytać, żeby nie zrobił omyłki i nie dostał jeszcze gorszej słabości. Dziękuję p. konsyliarzowi... A według mojej żony i dzieci?