Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/164

 — Proszę! więc cóż postanowiłeś?
 — Czekać, dopóki tamta strona zapatrywań swoich nie zmieni.
 — A jeżeli zmieni?
 — To się ożenię z panną Jadwigą Karpowiczówną.
 — I z czego żyć? z czego utrzymać rodzinę? Czy to pytanie nigdy nie przychodziło ci na myśl?
 — Owszem, przychodziło wpierw jeszcze, nim dojrzał zamiar żenienia się. Żyć będę z pracy.
 — To jest twoje postanowienie stałe?
 — Nie śmiałbym z ojca żartować; — odpowiadam szczerze.
 Pan Sylwester obejrzał się za swoim człapakiem i zrobił ręką znak, jakby pragnął cugle ująć. Ujrzawszy to Janio, poskoczył, konia podprowadził i strzemię ojcu podał.
 Pan Sylwester, dostawszy się na siodło, spojrzał na syna.
 — Jesteś mizerny — rzekł — czyś nie chory?
 — Nie, proszę ojca, nic mi nie dolega. Przeciwnie, czuję się pod względem zdrowia bardzo dobrze.
 — Nie potrzebujesz nic?
 Na to zapytanie Janio zrobił wielkie oczy.
 — Nie — odrzekł — mam wszystko, czegóż potrzebować mógłbym? Dach nad głową i pożywienie jest, trochę pieniędzy w domu, zboże na polu, nie brak mi nic.
 — Jesteś nieszczery i nie mówisz prawdy. Miałeś konia, oddałeś go do brony, sam piechotą chodzisz po polach, więc wniosek jasny, że potrzebujesz konia.