Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/213

 Od kilku dni prosi Irenkę, żeby sprowadziła koniecznie pannę Jadwigę.
 — Bo widzisz, mówi — mnie tak bardzo przykro, że jej tu nie ma. Czuwała nademną, póki byłem nieprzytomny, póki nie widziałem jej poświęcenia i nie mogłem go ocenić; a teraz, gdy właśnie podziękowaćbym jej pragnął, kryje się przedemną i ucieka. Napisz do niej, Irenko, proś, a jeżeli to nie pomoże, jedź do Zawadek sama i przywieź ją tutaj. Wszak nie odmówi prośbie chorego starca, którą ty w jego imieniu zaniesiesz.
 Irence nie trzeba było dwa razy powtarzać, tak pragnęła poznać rodzinę Karpowicza, o której tyle od brata słyszała. Była już gotowa do drogi, gdy panna Jadwiga przyjechała z matką.
 Pan Sylwester niezmiernie się ucieszył z przybycia Jadwini. Prosił ją, żeby przy nim usiadła, ujął jej rękę i do ust przycisnął.
 Dziewczyna zarumieniła się jak wiśnia i chciała rękę cofnąć, siłą zatrzymał ją w swej dłoni.
 — Dlaczego pani cofasz rękę? — zapytał — ja ci podziękować chcę, moje dziecko...
 Irence się nawet taki tytuł nigdy nie dostawał.
 — Panno Jadwigo... — rzekł.
 — Słucham pana.
 — Czy ojciec pani nie przyjedzie tu kiedy?
 — Teraz zajęty jest, siewy ma. Dlaczego pyta pan o to?
 — Chciałbym poznać p. Karpowicza.