Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/107

wę, która, dzięki Bogu, ma się dziś znacznie lepiej, a potem...
 — Czemuż nie kończysz? Cóż potem?...
 — Kazałam osiodłać karego i przejechałam się trochę...
 — A mnie nie powiedziałaś o tym zamiarze, szkoda, byłbym ci chętnie towarzyszył.
 — Ah ojczulku, przepraszam, ale niekiedy miewam bardzo egoistyczne zachcianki. Później wyrzucam to sobie, ale już poniewczasie.
 — Ciekawym jaki związek ma przejażdżka z egoistyczną zachcianką.
 — Potrzebowałam samotności — to raz, a powtóre, ojczulek lubi jeździć powoli, a ja znów, jeżeli można użyć takiego wyrażenia — lubię kąpać się w wietrze. Ojczulek nie wierzy zapewne, jaka to przyjemność wypuścić konia w całym pędzie. Ten świst wiatru, pęd powietrza smagający po twarzy, sprawia mi nieopisaną rozkosz.
 — Niebezpieczna to w każdym razie zabawka.
 — Ale zkąd! gościniec równy, a mój kary ma nogi jak ze stali. Ten koń nie cwałuje, ale płynie jak łabędź, jam się już tak przyzwyczaiła do niego, że mi na siodle równie wygodnie jak w krześle.
 — W którąż stronę jeździłaś?
 — Jak zwykle, w stronę lasu.
 — Dla czegóż nie powiesz w stronę Kalinówki? — zapytał z uśmiechem.
 Dziewczyna pokraśniała jak róża.
 — Dawno już nie byli u nas — rzekła.