Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/119

i kodeks tych praw nieubłaganych, które światem rządzą. Oskarża oczywistość zimna, sarkastyczna, złośliwa, słowa jej ranią jak sztylety. Oskarżony stoi smutny, ze spuszczoną głową, w oczach jego drgają łzy, podnosi wzok do nieba, jak gdyby na świadectwo je wzywał i powiada:
 — Jam chciał dobrze!
 Wandzia czuje, że jej wszystka krew spływa do serca, chce biedz przed sędziów, chce wołać: stójcie, nie potępiajcie go! on niewinny, ale wyrok już zapadł.
 W oczach robi jej się krwawo — przebudza się.
 Szeroko otwartemi oczami spogląda w przestrzeń ale cóż to? Z po za lasu mignął jakiś blask czerwony, wzmaga się, rośnie, krwawą plamą znaczy się na niebie.
 Czy to sen, czy jawa, złudzenie, czy rzeczywistość?
 Nie; to nie złudzenie, krwawa plama powiększa się i jak wezbrana fala, rozlewa się po niebie, z za lasu widać płomienie, a nad niemi obłoki dymu zwijają się w kłęby potworne.
 To rzeczywistość, to pożar! pali się właśnie za lasem, pali się w stronie Kalinówki.
 Czyżby spełniano już wyrok?
 — Ojcze! ojcze! — zrywa się Wanda z przerażającym okrzykiem i wybiega na dziedziniec.
 Ale ojciec pierwej dostrzegł wypadek, zgromadził ludzi, wzięli naprędce narzędzia ratunkowe.
 Sam na konia wsiadł.