Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/124

 Przepalone wiązania dachu zapadły się z trzaskiem, z pogorzeliska buchnął olbrzymi snop iskier, dym zakłębił się, zakotłował — i wzbił się ku niebu jak smok z Apokalipsy, skręcony w pierścienie potworne.
 Czerwone płomyki szamotały się z resztą niedopalonych ścian, gryzły podwaliny, syczały jak węże, gdy je strumień wody uderzył, gasły i znowuż odradzały się z czerwonych głowni, z zarzewia. Ale chwile ich były już policzone. Żarski zwrócił przeciwko nim dwie sikawki, a z poblizkiego stawku wciąż dowożono wodę beczkami, donoszono ją, kto czem mógł, kubełkami, konewkami, skopkami.
 Ogień opanowany był stanowczo.
 Mirkowicz z Żarskim usunęli się na stronę,
 — Zkąd to się wzięło, panie? — zapytał Mirkowicz, wskazując ręką na pogorzelisko.
 Żarski ramionami ruszył.
 — Bo ja wiem — odrzekł.
 — Wiesz pan dobrze, panie Żarski, ja domyślam się tylko. Jestem pewny, że to się nie stało przypadkiem. Ktoby o tej porze mógł z ogniem do stodoły chodzić.
 — Ręczę za dworskich ludzi, że wszyscy spali jak zabici, spali pierwszym snem,
 — Więc?
 — Zaczyna zbierać co zasiał — szepnął Żarski.
 Mirkowicz westchnął.
 — Domyślałem się, że tak będzie, a szkoda, doprawdy szkoda.