Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/132

trzeba go będzie zaraz do powiatu odesłać, bo z gminnej kozy może łatwo uciec.
 — Któż to jest, czy z tutejszych ludzi? — zapytała ciotka.
 — Tutejszy, proszę pani, z Kalinówki, znany złodziej leśny, Franek Kuternoga.
 — Jakto, ten, któremu Wiktor tyle razy przebaczał kradzieże?
 — Ten, do którego tak serdecznie przemawiał?
 — Ten sam, proszę pani, ten sam.
 — A jakiż dowód, że to on podpalił, czy go kto złapał na uczynku, czy sam się przyznał?
 — Gdzieżby się zbrodniarz przyznawał do zbrodni? Wypiera się w żywe oczy, ale są takie poszlaki, że wina jego nie ulega żadnej wątpliwości.
 — Cóż go mogło skłonić do takiego postępku?
 Żarski ramionami wzruszył.
 — Proszę pana — rzekł — przyczyna jasna; za ostatnią kradzież kazał go pan podać do sądu i został ukarany.
 — Pzecież wybaczyłem mu z dziesięć!
 — To też właśnie. Za pierwszą dostał sosnę i rubla, więc wyobraził sobie, że za każdą będzie to samo, panu się sprzykrzyło dawać sosny, on więc doznał zawodu i... zemścił się.
 Wiktor nie odpowiadał.
 Z dziedzińca dochodził gwar, nad którym panował donośny głos szamoczącego się Franka:
 — Puśćta mnie, złodzieje jedne! — wołał — puśćta mnie do dziedzica! Ja was szelmy do sądu zaskarżę,