Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/134

że okolica uwolniona zostanie na zawsze od tego jegomości.
 — Dowód? Pan masz dowód? — szeptał Wiktor.
 — Naturalnie, że mam, w przeciwnym razie nie mówiłbym o tem.
 — Ostatecznie, proszę pana — spytał Żarski — co mam z nim zrobić? Puścić, czy oddać w ręce władzy? Jak pan każe?
 — Puścić? Co też pan mówi! — krzyknął Kaliciński — jak można podpalacza puszczać?
 — Zrób pan co uznasz sam za właściwe — rzekł Wiktor — mnie tak głowa boli, że myśli zebrać nie mogę.
 — A nie mówiłem — rzekł Mirkowicz — że trzeba koniecznie po lekarza.
 — Jutro mój syn tu będzie — wtrącił Żarski — jeżeli państwo pozwolą!
 — Owszem, owszem — odezwała się ciotka — niech pan dobrodziej poprosi go w naszem imieniu.
 Niedługo goście opuścili Kalinówkę. Wiktor położył się do łóżka, siostra usiadła przy nim na krzesełku i białą, miękką rączkę położyła mu na czole.
 — To straszne, strzszne — mówił półgłosem, jakby w gorączce — ale nie! to nieprawda, to tylko sen przykry,
 — Czy ty o dzisiejszym wypadku mówisz, Wiktorze?
 — Ach tak, to był wyjątek, wyjątek, ale poczekajcie-no jeszcze rok, dwa lata, ja was przekonam kto