Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/143

szatę przywdziały twarde graby i gęste krzaki leszczyny.
 Mateusz lubił w drodze gawędzić.
 — Proszę pana konsyliarza — rzekł — u nas wczoraj goście byli, siedzieli mało nie do północka.
 — I dziedzic także siedział do tak późnej godziny.
 — A coby niemiał siedzieć? albo to w pokojach nie ciepło? a przy kompanii, to człowiekowi zawdy milej.
 — Któż tam był?
 — O, był pan z Białowodów z panienką, przyjechali czwórką. Konie jak hamany, że gdzie naszym, ani równać; wypasione jak niedźwiedzie, po trzy garnce owsa na dzień dostają.
 — Przecież i waszym nie brak.
 — Niby to nie brak, ale zawdy wielmożnego pana konsyliarza ociec trochę skąpy na owies.
 — Oszczędza.
 — Wielmożny nasz pan rządca powiada, że wyjazdowe konie to darmozjady, że szkoda dla takich pasibrzuchów owsa i siana.
 Wiktor uśmiechnął się.
 — Powiedzże mój Mateuszu, któż więcej był wczoraj we dworze?
 — A był i pan Kaliciński, w pojedynkę sobie saneczkami przyjechał, tera wiater ostry bywa, więc i pan Kaliciński nie jeździ na swoim wierblądzie wierzchem, jeno go do saneczek zaprzęga. Saneczki maleńkie, a pana Kalicińskiego nogi długie, więc też siedzi nieborak na owych sankach jak męczennik, brodę na