Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/149

składkę na nauczyciela; nareszcie ten pożar, ten pożar nieszczęsny, oskarżenie nikczemne...
 — Upadnie wobec dowodów.
 — Naturalnie, że upadnie, ale to boli, to bardzo boli, panie Janie.
 — Sądzę, że ta ostatnia katastrofa wyleczyła pana Wiktora z mrzonek.
 — O nie! pan go nie znasz. To nie jest charakter, który ustępuje łatwo. Przysięgłabym, że w tej chwili obmyśla nowe sposoby walki, siły zbiera.
 Z sąsiedniego pokoju dał się słyszeć ostry, suchy kaszel.
 — Chodźmy do niego — zawołała Julcia.
 W obszernym pokoju, przed kominkiem, na którym ogień płonął, siedział Wiktor, zmieniony bardzo i blady. Twarz jego nosiła ślady przebytych cierpień, oczy miały blask gorączkowy, niezwykły.
 Zobaczywszy wchodzącego doktora, Wiktor chciał powstać na przywitanie go, ten jednak przybliżył się szybko i przeszkodził temu.
 — Jakże się pan miewa? — zapytał.
 — Dobrze, owszem, bardzo dobrze, tylko czuję wyczerpanie jakieś, siły mi braknie... Czy doktór nie uważa, że w tym pokoju jest duszno?
 — Nie, ale można otworzyć drzwi do sąsiednich, będzie więcej powietrza,
 — Zapisz mi co na wzmocnienie, doktorze — rzekł ciszej — ja mam różne sprawy do załatwienia, wyjechać chciałbym.
 — Na takie powietrze! co pan mówisz?