Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/152

wiem; młody jestem, nie wielki praktyk jeszcze, mogę się mylić, pragnąłbym się omylić, ale zdaje mi się...
 — Że źle jest?
 — Niestety.
 — Bój się Boga, Jasiu — zawołała staruszka — czy to być może, taki młody człowiek, na świat mu dopiero...
 — Najbardziej to mi przykro, że mi tak ufają bez granic. Wolałbym, żeby chcieli jeszcze kogo zawezwać.
 — Masz racyę — rzekł ojciec — nastawaj na to, żądaj, nie bierz na siebie odpowiedzialności. Dziś nawet to zaproponuj.
 — Zobaczę, może po obiedzie znajdę sposobność w delikatny sposób pannę Julię uprzedzić, ale w każdym razie bolesna to dla mnie misya.
 Matka upomniała się o swoje prawa.
 — Widzisz jakiś ty syn — rzekła z wymówką — tam idziesz na obiad. Zapewne, zapewne, jużcić we dworze lepszy, niż u oficyalisty...
 — Ach matko! cóż znowu! proszono, przecież nie mogłem odmówić. Panna Julia prosiła...
 — No, no, idź panie konsyliarzu — rzekła udobruchana staruszka, pilnuj się tylko, żebyś lecząc drugich, sam nie zachorował na serce. Idź, idź, nie zatrzymuję cię, moje dziecko.
 Gdy doktór wyszedł, Żarska odezwała się do męża.
 — Zdaje mi się, mój kochany, że nasz Jaś może karyerę zrobić.
 — Jak to rozumiesz?