Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/192

 — My ta ludzie niepiśmienni — odezwał się jakiś głos... — nie będziemy podpisowali i tylo...
 — Dla czego? wczoraj przecie ułożyliśmy się.
 — Pan mało daje!
 — Zgodziliście się przecież.
 — To i co?
 — Cóż więc chcecie?
 — Nic nie chcemy — niech będzie tak jak było. Było pastwisko, niech będzie pastwisko — była zbieranina, niech będzie zbieranina, dla nas to jest dość...
 — Ludzie! Zastanówcie się... Toć przecież wczoraj mówiliście zupełnie inaczej.
 — Co było a nie jest, to nie idzie w regestr!
 — Więc niechże się dowiem czego chcecie? Mówcież.
 Milczenie.
 — Niechże wystąpi jeden i powie o co wam chodzi?
 W gromadzie powstał ruch. Jeden drugiego wypychał naprzód, wypychany znów chował się za plecy swoich towarzyszów.
 — Idź Kaczorek! — zawołano... — Kaczorek niech gada. On najmądrzejszy.
 Wiktor to usłyszał.
 — No, chodźcież Kaczorku — rzekł — kiedy gromada na was wskazuje, to nie macie się czego wstydzić. Powiedzcie o co wam chodzi.
 Kaczorek wysunął się naprzód. Czapkę w ręku miął, z nogi na nogę przestępował i nie wiedział od czego zacząć.