Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/193

 — No, Kaczorku — rzekł Wiktor — mówcie śmiało — co zaszło?
 — A dyć wielmożny panie, co miało zajść? Nic nie zaszło, jeno, po sprawiedliwości mówiąc i po Bogu, to nam krzywda.
 — Krzywda?!
 — A jeno... Niby to po trzy morgi pola, a po dwie lasu — to prawda... ale co to znaczy?
 — Jakto, człowieku, toż wczoraj cieszyliście się z tego!
 — Ha! bośmy byli głupi.
 — I przez noc takeście zmądrzeli?
 — A jużci, czasem w jedną godzinę człowiek rozumu nabiera.
 — Więc czegoż teraz chcecie?
 — Nic...
 — Nic! — krzyknęła gromada. — Niech będzie jak było! my ta żadnych podpisywań nie chcemy...
 — Dla czego?
 — Ha, proszę pana... — rzekł Kaczorek... — Mój ojciec nieboszczyk ino jeden raz w sąd się popadł, co powiedzieli, że niby konia ukradł, choć to nieprawda była — i jeno raz się w sądzie podpisał, zara mu trzydzieści rózeg wsypali.
 — Dzieciak jesteś, mój bracie, teraz nikogo nie biją...
 — A djabli wiedzą — nie biją, bo tera naród mądry — podpisywać nie chce.
 — Przecie to wasza korzyść!
 — Kiej my niechcemy i szabas!