Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/68

konturów. Pan Żarski, ciągle gospodarstwem zajęty na gawędę nie wiele miał czasu, a przytem dziwnie był małomówny, pół słówkami tylko odpowiadał:
 — Zły gospodarz, dobry gospodarz, źle stoi, dobrze stoi...
 Oto były całe definicye, jakiemi ciekawość ciotki zaspakajał.
 Szukała więc sposobności, żeby z lepszego źródła informacyi zasięgnąć.
 Wieczór zapadł.
 Na werandzie, Wiktor z Julcią siedzieli w zamyśleniu, patrząc na obłoczki płynące po niebie, wyzłocone od zachodzącego słońca. Ciotka krzątała się koło stołu, na którym syczał błyszczący samowar.
 — Co to pana Żarskiego nie widać? — zapytała Wiktora.
 — Nie przyjdzie dziś, cioteczko. Pojechał do Warszawy, po syna. Prosił, żeby mu dać urlop. Naturalnie nie mogłem odmówić.
 — Pan Żarski ma syna w gimnazyum? — zapytała Julcia.
 — W uniwersytecie, siostruniu, i to już na dokończeniu podobno, młody człowiek, bardzo dobrze się uczy.
 — Słyszałam coś o tem — wtrąciła ciotka — właśnie wczoraj spotkałam się na folwarku z panią Żarską, no i ta, jak zwykle matka, zaraz wszczęła rozmowę o swoim jedynaku. Poczciwa jakaś kobiecina i bardzo jej dobrze z oczów patrzy. W każdym razie daleko jest sympatyczniejsza, aniżeli jej małżonek, mil-