Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/98

 Chłopi wyszli, gajowy został jeszcze.
 — Na cóż czekacie? — spytał Wiktor.
 — Proszę wielmożnego dziedzica, według dyspozycyi.
 — Co do czego?
 — Co ja mam teraz robić, jakby na to mówiący, była znów kradzież w lesie?
 — Bądź spokojny, mój przyjacielu, jestem pewny, że po dzisiejszej nauce, ani jeden patyczek z lasu nie zginie.
 Gdy gajowy wyszedł, Wiktor uśmiechnięty, zadowolony z dokonanego dzieła, zwrócił się do Kalicińskiego z zapytaniem:
 — Jakże szanowny sąsiad uważa mój system postępowania z ludźmi? co do mnie albowiem, jestem najmocniej przekonany, że tą drogą jedynie można chłopa zrobić takim, jakim byśmy go widzieć pragnęli.
 Kaliciński ociągał się z odpowiedzią.
 — Hm — rzekł po chwili namysłu — nie ma co mówić, system jest piękny. Powiedziałbym nawet, że bardzo piękny, tylko dodałbym, to jest poważyłbym się dodać do niego jedną radę...
 — Naprzykład?
 — To jest, proszę się nie obrażać, jak honor kocham, przez życzliwość tylko dla sąsiada dobrodzieja...
 — Ależ nie obrażę się, słucham.
 — Jest tu niedaleko w Bosychkaczkach żyd jeden, pieniężny człowiek, Jojna Imbryk, na honor tak się nazywa, jak zbawienia pragnę.
 — Znam go przecież.