Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/121

 Chłop już więcej nie wspominał o glinie.
 — Nieszczęście moje! westchnął Tomasz — żeby choć złapali złodziei.
 — A czy pojechał kto gonić? spytał Mendel.
 — Toć pojechali gospodarze. Pojechali dobre ludzie, sąsiady.
 — I po co oni pojechali?
 — Wiadomo — złodziei gonić.
 — Jak oni będą ich gonić?
 — Jedni tą drogą, drudzy inną, może dogonią.
 — Nie wiem — te złodzieje mają także swoje sposoby Kto wam powiedział, że oni będą uciekali drogą?
 — A jak?
 — Może właśnie polem albo lasem. Jak przeszłego roku tu niedaleko we dworze konie ukradli...
 — Na jesieni?
 — Właśnie na jesieni. Jak ukradli, dziedzic też kazał gonić. Fornale porozjeżdżali się, aj! waj o dziesięć mil... i co znaleźli? — koni na dzisiejszy dzień nie ma.
 — Może moje znajdą.
 — Ja wam życzę, ja wam bardzo życzę, mój Tomaszu — ale ja wam co powiem, napijcie wy sobie wódki.
 — Nie mam chęci.
 — O co chodzi? Ja funduję i sołtys napije się z nami, przy takiem zmartwieniu to właśnie sposób jest.
 Napili się wódki raz i drugi, sołtys podniósł się z ławy.
 — Pójdę ja do chałupy, rzekł. Jeszcze się krzynkę prześpię, a was mój Tomaszu niech Pan Bóg miłosierny pocieszy, żebyście jeszcze na tym świecie swojego kasztana i swoją łysą kobyłę we zdrowiu oglądali.
 — Bóg zapłać za dobre słowo.
 — A ja pójdę.