Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/176

pa, wtenczas, pamiętacie przecie, byłbyś kuzynek wójtem jak dwa a dwa cztery.
 — Wtenczas go jednozgodnie okrzyknięto gamajdą.
 — A, moja Domicelko, wybacz mi proszę, ale jam temu nie winien, że mnie tak, nawet przy ludziach, nazywasz.
 — Zasługujesz.
 — No, no, wtrącił Boberkiewicz, stało się już, ale to rzecz do naprawienia.
 — Więc mogę liczyć na łaskawe względy pana sekretarza — spytał nieśmiało nauczyciel.
 — Jak na cztery tuzy, panie profesorze, licz na pewno.
 — W takim razie dziękuje — i pożegnam państwa.
 — Jakto? profesor odchodzi? — spytała pani Kobzikowska.
 — Muszę, pryrzekłem poniekąd.
 — Ach! do Zagnanki, do panny.
 — Właściwie...
 — O, dziś to zupełnie niewłaściwie. Pan chyba nie wiesz co jest dziś?
 — Czwartek, jeżeli się nie mylę.
 — Tak, dziś czwartek — ale jaki czwartek! Kuzynek nasz Dyzio obejmuje posadę — porozsyłałam z tego powodu zaproszenia. Będzie u nas kilka osób, zabawisz się pan.
 — Nie mogę.
 — Przecież tym razem, na moją prośbę...
 — Kuzynko — szepnął rozpromieniony Dyzio — nie nalegaj, miłość wzywa pana profesora.
 — Czy tak? panie Filipie, czy pan bardzo zakochany? przyznaj się pan.
 Nauczyciel zaczerwienił się jak burak.
 — Właściwie, że się tak wyrażę, nie potrafię ściśle określić tego uczucia.
 — Ale uczucie jest, wtrącił śmiejąc się Boberkiewicz.