Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/56

 — No, kiedy ty wypił, to idź spać — a wy obliczcie wiele głosów za wójtem, a wiele za sołtysem.
 Z gromadki na uboczu stojącej wyrwał się Łomignat, rozepchnął tłum potężnem ramieniem i stanął przed samą kancelaryą.
 — Nie rachować! nie rachować! wołał — nie potrza! My starego wójta nie chcemy i sołtysa nie chcemy! My też gospodarze jesteśmy i wolno nam obierać wójta, swoją głową.
 — Wolno, wolno, a kogóż wy wybrali?
 — A to, doprasam się łaski wielmoznego nacelnika, myśmy wybrali człowieka adukowanego! co je piśmienny na wszyćkie ćtyry boki, a jak weźmie pióro do garści to mu jeno piscy.
 — Tak! tak! wołali przyjaciele Łomignata, nie chcemy ciemnego, nie chcemy chłopa, jeno wójta, coby urząd swój znał i mógł się obchodzić przez pisarza!
 — A juści żeby przez pisarza był sam!
 — Któż u was taki kandydat?
 — Gamajda! wrzasnął Łomignat, wskazując palcem na Kobzikowskiego, pan Gamajda! pan Gamajda wójtem ma być.
 Pisarz zaczerwienił się po same uszy — stronnictwa przeciwne wybuchnęły śmiechem.
 Powstał piekielny wrzask.
 — Gamajda! wiwat Gamajda! Gamajda wójt!
 Z trudnością hałas można było uśmierzyć. Łomignat z miną tryumfującą spoglądał do koła.
 — Któż to Gamajda? spytał naczelnik.
 — To je właśnie nasz pan pisorz, odrzekł Łomignat z pokłonem.
 — Pisarz? — on zdaje się... Kobzikowski.
 — Nie Kobzikowski, jeno Gamajda.
 — On pijany panie naczelniku, jak Boga kocham pijany, tłomaczył pisarz.