Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/61

coby miał czem płacić, to wcale nie chce pić. Nu, niech kto potrafi żyć przy takie procedure.
 Łomignat zaczął skrobać po głowie.
 — Słuchajta-no Janklu, rzekł, ziąb szkaradny...
 — Wiadomo, przecie tera zima jest.
 — Wartoby wypić z półkwaterek...
 — Ny — a co będzie z dawniejszem?
 — Zapłacę, zapłacę, aby choć do jarmarku doczekać.
 — Co będzie na tym jarmarku?
 — Wieprzaka sprzedam i jęczmienia mam jeszcze krzynkę, to wymłócę, a tera na mnie wielgi ścisk, podatek trza płacić a nie ma czem... Wóz zładować, nie ma zielaza... Oj bieda, bieda mój Mendlu i tylo...
 Mendel pogładził się po brodzie.
 — Siądźcie-no sobie Macieju, rzekł.
 Chłop siadł.
 — Ja mam bardzo delikatne serce. Wy mnie nie znacie, wy nie znacie jakie ja mam miękkie serce.
 — To i co mi z tej miętkości? Pieniędzy trza, a na wnątrzu coś ckni.
 — Ny, ny, nie gadajcie dużo, macie półkwaterek wódki.
 — Na kredę?
 — Niech będzie na kredę, co mam z wami robić?!
 Chłop wypił podaną wódkę i splunął.
 — Słuchajta no Mendlu, rzekł, dajcie no jeszcze.
 — Jeszcze?
 — Nie bójcie się nic. Już waszego zwartwienia niedługo. Może na drugą niedzielę wypłacę wam co do grosza.
 — Skąd zapłacicie? kiedy do jarmarku jeszcze dobre trzy tygodnie.
 — Bajki.