Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/84

 — Oj te dochtory! dochtory! Niech ich marność. Jeno pieniądze brać...
 — Dobra kobieta była.
 — Dobra! dobra! do kużdego obrotu. Ona i przy bydle i w ogrodzie i kiele przędzy i z dzieciami.
 — Ano, zmarło się.
 — I nawet nie chorowała długo.
 — Nie, może temu ze trzy tygodnie, jak zaczęła dychać, a dziś już po wszystkiemu.
 — Wola Boga miłosiernego. Pójdźcie ano Filipie do izby, miarę weźcie, rzekł Łomignat.
 Filip wziął drążek i poszedł powoli do chałupy.
 — Kiepsko tera je chłopu, rzekł Jan.
 — Ha, juści wiadomo że kiepsko, ale na świecie dobrości je mało. Z babą źle, bo się jeno kłóci i pomstuje — a przez baby także nijako.
 — Taki je od Pana Boga przykaz, bo jako Jadam na świecie ostał stworzony, tak mu Pan Bóg zara na to mówiący, dał Jewę, żeby sam nie siedział w chałupie.
 — Oj tak, tak mój kumie, dziś człowiek żyje, a jutro gnije.
 — Wola Boga miłosiernego!
 Filip nadszedł, niosąc drążek.
 — Oto i miarka, rzekł. Nie wielga kobiecina była.
 — Zawdy trza krzynkę przypuścić, żeby nie miała ciasności. Nie użyła wiela na tym świecie, niechże choć po śmierci leży sobie wygodnie.
 Łomignat piłkę wziął i podług miary deski przyrzynał. Młody wdowiec z Janem wiercili dziurki i strugali kołeczki, przerywając sobie tę czynność westchnieniami ciężkiemi i rozmową.
 — Okadzanie nie pomogło, mówił Filip i zamawianie nic. Mordowała się jeno nieboga, mordowała śkaradnie. Kowal krew chciał puszczać, ale się bojał.