Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/102

 — Ale co ja mam robić? Co ojciec każe, żebym robił? Ja się postaram.
 — Chodź ze mną.
 To rzekłszy, Imć pan Dawid wyszedł z budy i powoli, starając się robić jak najmniej hałasu, udał się w tę stronę ogrodu, z której, jak mniemał, wychodziły jakieś podejrzane szmery. Symcha szedł za ojcem, trzymając się jego kapoty. Doszli do samego parkanu i nie znaleźli nikogo.
 Takich peregrynacyi odbył Symcha tej nocy jeszcze dwie, co mu się bynajmniej nie podobało...
 — Proszę was — rzekł do ojca, — ja tego nie rozumiem... Czego my szukamy?
 — Mówiłem ci już, że szukamy złodziejów.
 — Kiedy ich niema...
 — Nie masz bystrego umysłu; gdyby byli, nie potrzebowalibyśmy ich szukać...
 — Ale kiedyż spać?
 — Mało masz czasu w dzień?
 Symcha nic na ten argument nie odrzekł, ale postanowił sobie, że w dzień spać nie będzie. Miał on swoje projekta i co rychlej pragnął do ich wykonania przystąpić.
 Skoro tylko dzień się zrobił, nie czekając śniadania, pobiegł do synów Mendla.