Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/148

zerwał się straszny wicher, tak, że drzewa łamał i oknami wstrząsał, ciotka Gitla o mało nie umarła ze strachu — pani Symchowa zaś śmiała się i z wichru i z ciotki.
 Innym znów razem, w nocy również, dało się słyszeć przeciągłe gwizdanie i szybki tętent koni. Było już bardzo późno, światło zgaszone, obie kobiety spały.
 Pierwsza przebudziła się ciotka, i dzwoniąc zębami ze strachu, zaczęła budzić panią Kaltkuglową.
 — Wstawaj! — wołała — wstawaj co żywo! schowajmy się, uciekajmy!...
 Pani Ita z największym spokojem zapytała:
 — Po co?
 — Ależ tu, koło domu, jacyś obcy ludzie chodzą, gwiżdżą...
 — Co to ciotce szkodzi, że oni gwiżdżą?... widać im wesoło. Czy ja mogę bronić im gwizdać?
 — Ależ to może złodzieje, rozbójnicy... napadną nas, zrabują! — krzyczała przerażona niewiasta.
 — Niech ciotka idzie spać i mnie nie przeszkadza.
 — Więc ty się nie lękasz?!
 — Czego się mam lękać?