Strona:Klemens Junosza - Drobiazgi.djvu/140

142

 — Możesz pan odejść, rzekła pani hrabina.
 — Bądź co bądź, pozwoli pani się przekonać, że to wszystko jest przywidzeniem.
 — Za nic w świecie. Umarłabym, zobaczywszy stracha.
 — A skądże pewność, że go pani zobaczy.
 — Czyż nie chodzi po całych nocach po górze, nie depcze, nie jęczy, nie ciągnie za sobą łańcuchów, i myślisz doktorze, że to ja tylko słyszę — słyszą także guwernantki, słyszy moja panna i Żolka niepokoi się przez noc całą.
 — Przepraszam panią, kto jest Żolka?
 — Ach, to najlepsze ze stworzeń — moja suczka.
 — Wszakże dla zdrowia i spokojności pani koniecznie potrzeba zajrzeć strachowi w oczy — czuwajmy dziś wszyscy.
 — Chyba, że wszyscy — ale i ty doktorze nie odstąpisz nas ani na chwilę.
 — Czyż to nie jest jednym z najmilszych obowiązków lekarza, czuwać nad swoją pacyentką?
 — Och, staruszku! — rzekła z uśmiechem i pogroziła mi palcem.