Strona:Klemens Junosza - Drobiazgi.djvu/141

143

 Zebraliśmy się w pokoju jadalnym.
 Na dużym stole stał ładny samowar; herbata miała nam pomagać w szukaniu. Tak sądziła hrabina.
 Wino, zwłaszcza stare węgierskie, także pomaga w szukaniu, tak znowuż sądził hrabia. Nie potrzebuję dodawać, że podzieliłem jego zdanie.
 W pokoju było kilka osób — guwerner i trzy guwernantki.
 Dzieci pod opieką bony odesłano do dziecinnego pokoju.
 Czas ubiegał szybko.
 Rozmowa, jak zazwyczaj w takich okolicznościach, miała za przedmiot rozmaite nadprzyrodzone zjawiska. Każdy czuł się w obowiązku opowiedzieć jakiś epizod z własnego życia, pełen tajemniczości i grozy.
 Jednej guwernantce pokazała się babka od lat trzech nieżyjąca — druga widziała psa chodzącego po gwiazdach, a guwerner opowiadał, iż w Szwabii widział na własne oczy dyabła, zjadającego blutwurst z pomarańczą.
 Zegar wydzwonił dwunastę.
 Spojrzeliśmy wszyscy po sobie.